De eerste indrukken

Inderdaad, wij zijn veilig aangekomen in Tjova. Het vorige berichtje was iets te enthousiast, onze vloer ligt er sinds vrijdag voor de helft in.
Vanmorgen besloten de jongens om het frame van het dak erop te gaan zetten, want het grind voor de vloer was op dus dat moet eerst weer ingeslagen worden.

Wat hebben wij deze week gedaan?

Genoten van het weer :)
Maandag zijn we met de 2 mannen die ons huisje gaan bouwen naar een huisje geweest zoals die van ons eruit moet komen te zien, zodat ze een idee hebben. Het is hier altijd maar de vraag of ze je begrepen hebben als je iets uitlegt, want ze zeggen altijd 'ja' en lachen dan hard. Zelfs als ze gezegd wordt dat er andere werknemers gezocht worden wanneer ze niet hard genoeg doorwerken lachen ze hard en zeggen ze 'oooke'!

Om een indruk te krijgen van het werk wat voor ons ligt zijn we samen met Ellen (maatschappelijk werkster) meegeweest naar het groepswerk wat zij met de kinderen doet. Ze heeft op dit moment 2 kleine groepjes met kinderen waarmee ze na schooltijd werkt.

De hoofdman (soort burgemeester) kwam nog langs bij ons. Hij moet natuurlijk weten wat er allemaal gebeurd in het dorp. Wij zijn aan hem voorgesteld en er is verteld wat we hier allemaal gaan doen. Hij vond het prima!
Denk niet aan een nette man in strak pak enzo. Afgetrapte sportschoenen en ongewassen kleren geeft een beter beeld.

Vrijdag zou 1 van onze kippen geslacht worden door de werknemers hier en schoongemaakt door Angela, de wasvrouw. Zij kwam wel, alleen waggelde en giechelde lekker. En tsja hier is de regel als je dronken bent komt je nie werk nie. Ja ja heel erg streng ;) Maar wel logisch als je bedenkt dat bijna iedereen van hoofdman tot leerkracht vanaf een uur of 13.00 dronken is van hun eigen gestookte bier.

Zaterdag zijn we naar een wildpark geweest samen met Ellen. Wij zouden Johnny, 1 van de vaste werknemers, meenemen zodat hij langs zijn familie kon om een paar zakken mahango (meel) op te halen voor zijn moeder. Dat was 140km omrijden, maar als hij de bezine betaalde was dat ok. Dat was in orde. Zijn familie woonde op een oude legerbasis, heel apart. Maar goed, nadat de zakken ingeladen waren, vroeg hij of een vrouw met haar baby en heel wat koffers meekonden. Hmz dat paste niet, maar ja er was ook een klein meisje wat stond te huilen naast de auto. Ja of die dan meemocht. Na wat doorvragen bleek het zijn nichtje te zijn, waarvan hij het zusje al in huis had. Het is een weeskind dat bij hem wilde wonen. Daar was nog wel plaats voor in de auto, dus zij mocht mee.
Zo gaat het hier dus met weeskinderen. Zij gaan van familie naar familie. Er is altijd iemand die ze opvangt.
We hebben ze in Divundu afgezet bij een supermarkt, waar vandaan wij naar het wildpark gingen en ze op de terugweg weer oppikten.
In het wildpark hebben we zo'n beetje alles gezien behalve de leeuw. Echt super mooi!

Voor de rest nog wat indrukken:
Zo'n droge lucht dat je haar permanent vreselijk statisch is en je constant elektrische schokken van elkaar krijgt, douchen onder de sterren, 3 slangen (waarvan 2 gedood zijn), koken op het open vuur, slapen in een tent, zoete hersens gegeten (zie foto, is een vrucht), Laura is gitaar aan het leren spelen, in de groententuin werken, half 8 dagopening, lezen, mensen ontmoeten, zand, zand en zand, zwarte voeten, honden, honden, katten, katten, kippen, kippen, kippen, Afrikaanse taal, Engels, Timbukushu (plaatselijke taal), GENIETEN DUS!!

Schrijf ons:
Philadelphia, foundation for orphans in distress, (T30/04)
P.O. Box 1559
Rundu
Namibia